Müritlerini kollayışı:
Çorum’da Kazancılar diye bilinen ailenin büyüğü Hafız, hattat Osman Efendi, Çerkez Şeyhi’nin konağında bulunan mescitte imamlık yapmakta idi. Bu nedenle şeyhin yanında büyük bir itibarı vardı.
Osman Efendi, bir gün arkadaşlarından beraberce hacca gidelim diye bir teklif alır. Fakat bir türlü kabul edemez. Zira hacca gidecek kadar parası yoktur. Ertesi gün Çerkez Şeyhi Ömer Efendi, kendisini çağırır:
-Arkadaşlarınla hacca gideceksin, talimatını verir.
-Efendim, hiçbir hazırlığım yok elimdeki üç beş kuruşla da hacca gidilmez.
-Sen, arkadaşlarına beraber gideceğini haber ver. Bir gün evvel de gel, beni gör.
Osman Efendi, hareketten bir gün önce gelip Şeyh Efendiyle vedalaşır. Bu esnada Şeyh Efendi, kendi eliyle Osman Efendi’nin beline bir kemer sarar.
-Mina’ya varıncaya kadar bu kemeri açma. Hep cebinde bulunan parayı harca. Şayet cebindeki para kurban için yeterli olursa ne güzel. Değilse abdest alıp iki rekat namaz kıl ve besmele çekerek kemeri aç. Para bitecek diye arkadaşların arasında yapılacak hiçbir masraftan kaçınma. Fakat kemerdeki parayı saymaya da kalkışma, deyip yolcu eder.
Hacı kafilesi, Çorum’dan kara yoluyla yola çıkarlar ama belli bir yerden itibaren yolculuğa gemiyle devam etmek zorundadırlar. Kızıl Deniz’i geçerken bir fırtına başlar. Gemi batacak duruma geldiğinde Osman Efendi, kendinden geçip bayılır. Bu esnada bir de bakar ki Çerkez Şeyhi, dizlerine kadar denize gömülmüş, sağ elinin iki parmağını geminin dümenine dayamıştır. Osman Efendi’nin kendisine baktığını görünce:
-İteyim mi hoca?...diye seslenmiş.
Osman Efendi de:
-Efendimizin himmetine kaldık, diye cevap vermiş. Bir süre sonra kendisine geldiğinde bakmış ki deniz, hiçbir şey yokmuşçasına süt liman oluvermiş.
Osman Efendi, bu yolculuğun sonunda kutsal topraklara varmış. Şeyhinin sözünü tutarak önce cebindeki parayı harcamaya başlamış. Cebindeki para, Mina’ya varıncaya kadar yetmiş. Kurban kesecek para çıkışmayınca tarif edilen şekilde kemeri açıp harcamaya başlamış. Hacı Osman Efendi, hac dönüşü şeyhini ziyaret etmiş. Sağ elinin şehadet parmağını bir eliyle, orta parmağını da diğer eliyle tutup birer birer öpmüş. Şeyh Ömer Lütfi Efendi:
-Hoca, bu kadar hacı efendiyi taşıyan gemiye bu parmakların gücü yett mi dersin, deyince Osman Hafız, ağlayarak şeyhinin ayaklarını öpmek ister. Şeyh Efendi, buna izin vermez ve şöyle der:
-Hocam, çoban dediğin, sürüsüne karada olduğu kadar denizde de sahip çıkmalıdır.
Bir gün müritler, Şeyh Efendi’nin de izniyle Hacı Kerim Bağları’na piknik yapmaya giderler. Atlarından nevaleyi indirip bir ağacın altına yerleştirirler. Bağ sahibi de aralarında olduğu için serbestçe ağaçlara dalıp meyve toplamaya başlarlar. İçlerinden biri seslenir:
-Arkadaşlar, biz üzüme meyveye dalarsak bu atlar başıboş kalırlar. Bunlara birimiz sahip çıkmalıyız.
Aralarında Kalender diye bir arkadaşları varmış. Gayet nüktedan birisiymiş. İhalenin kendi üzerinde kalacağını sezince arkadaşlarına itiraz etmiş:
-Hiç bana bakmayın. Ben at bekçiliğinizi yapmam.
-Sen yapma, ben yapma… Ya atlara kim bakacak?
Kalender cevabını yapıştırmış:
-Şeyhimizin işi ne? O baksın.
Gülüşmüşler ve eğlencelerine devam etmişler. Akşam olunca atlarına binip dergaha dönmüşler. Şeyh Efendi sormuş:
-Erenler! Gününüz nasıl geçti? Epey dinlenebildiniz mi?
Müritler, hallerinden memnundular. Günlerini, yaptıklarını neşeyle anlattıktan sonra nezaketen şeyhlerine de sordular:
-Şeyhim, sizin gününüz nasıl geçti?
-Evladım, sabahtan akşama kadar atlarını bekledim. Başka bir şey yapmadım.
Çerkez Şeyhi, zamanının meşhur hafızlarından Kürevi Mustafa Efendi’yi çok severdi. O da her gelişinde evinden yoğurt getirirdi. Bir defasında hanımı, hazırda yoğurt olmadığını beyan ederek süt götürmesini söyledi. İstemeyerek yoğurt yerine süt götürmek zorunda kaldı. Sütü getirip koyduğunda Şeyhi onu muhabbetle kucakladı ve “Ey
Kürevi! Mesele süt yoğurt değil, dostluktur.” diyerek Hafız Mustafa Efendi’nin gönlünü aldı.