Ya­şa­dı­ğı­mız Ana­do­lu top­rak­la­rı­nın her ye­ri şe­hit kan­la­rıy­la su­lan­mış­tır. Aman­sız bir sa­vaş so­nun­da mil­le­ti­miz var ol­ma mü­ca­de­le­si­ni ca­nı pa­ha­sı­na ka­zan­mış­tır.  Bal­kan sa­vaş­la­rı ile baş­la­tı­lan, I. Dün­ya Sa­va­şıy­la sür­dü­rü­len mil­le­ti­mi­zi ta­rih­ten sil­me plan­la­rı İs­tik­lal Har­biy­le  bo­zul­muş, Tür­ki­ye Cum­hu­ri­ye­ti  ku­rul­muş­tur. O Tür­ki­ye ki Türk-İs­lam dün­ya­sı­nın tek ümi­di­dir. 
Geç­miş­te plan­la­rı­nı ger­çek­leş­ti­re­me­yen­ler, 1971'de Er­me­ni te­rör ör­gü­tü ASA­LA bü­yü­kel­çi­le­ri­mi­zi şe­hit et­miş­ler,  ça­tış­ma­la­rı Tür­ki­ye içi­ne ve Ku­zey Irak'a ta­şı­mış­lar­dır. 1983'te  ASA­LA ör­gü­tü sah­ne­den çe­kil­miş ye­ri­ni PKK al­mış­tır.  1915'te 317  Sa­vaş ge­mi­si, 450,000 as­ke­riy­le Ça­nak­ka­le'yi ku­şa­tan­lar ül­ke­mi­ze gi­re­me­di­ler. Şim­di o güç­ler, Tür­ki­ye'yi söz­de Er­me­ni soy­kı­rı­mı ve  te­rör­le böl­me­ye ça­lı­şı­yor­lar. Lo­zan Ant­laş­ma­sı­nın im­za­lan­dı­ğı  İs­viç­re'nin Lo­zan ken­tin­de­ki şa­to­da (Cha­te­au d'Ouchy) 2005 yı­lı 24 Tem­muz'un­da: "Bu mil­let ge­re­kir­se bir Mil­li Mü­ca­de­le da­ha ya­par. Bu­na bi­zi mec­bur bı­rak­ma­yı­nız" di­ye Tür­ki­ye düş­man­la­rı­na ses­le­nir­ken Rou­ter  Ajan­sı’­nın ka­me­ra­la­rı ko­nuş­ma­mı çe­ki­yor­du. 

De­ğer­li oku­yu­cu­la­rım ta­rih­te ha­in emel­le­ri­ni ger­çek­leş­ti­re­me­yen­ler bu­gün de ba­şar­ma­ya­cak­tır. 81 mil­yon in­sa­nı­mız bu­na izin ver­me­ye­cek­tir, ver­me­ye­ce­ğiz. Bi­ze bu va­ta­nı ema­net eden şe­hit­le­ri­mi­ze Al­lah'tan rah­met, ai­le­le­ri­ne sa­bır di­li­yor  bir şe­hit ço­cu­ğu­nun mek­tu­bu­nu  yo­rum­suz ola­rak ve­ri­yo­rum:
 "Yi­ne se­ni öz­le­dim ba­ba.. Bu­gün be­nim do­ğum gü­nüm, se­kiz ya­şın­da­yım. Bü­yü­düm er­kek ol­dum ama ha­la an­la­mı­yo­rum sen ne­den yok­sun ba­ba… Ön­lük ba­na çok ya­kış­tı. Se­nin hep gör­mek is­te­di­ğin gi­bi pı­rıl pı­rıl bir öğ­ren­ci ol­dum, ama sen gö­re­me­din, üz­gü­nüm çok üz­gü­nüm ba­ba... Kar­lı bir kış gü­nüy­dü, se­ni bir ta­bu­tun içi­ne koy­muş­lar­dı ben üç ya­şın­day­ken. De­rin bir uy­ku­ya dal­mış­tın. Ça­ğır­dım de­fa­lar­ca ses­len­dim sa­na, ce­vap ver­me­din küs­tüm son­ra. Ha­ni söz ver­miş­tin. Kar­to­pu oy­na­ya­cak­tık ilk kar yağ­dı­ğın­da. Ha­va çok so­ğuk­tu ama ba­ba­an­nem ağ­lar­ken: ''oyyy ci­ğe­rim ya­nı­yor'' di­yor­du. İn­sa­nın ci­ğe­ri na­sıl ya­nar ba­ba? Çok bü­yük bir ka­la­ba­lık var­dı. Her­kes ama her­kes ağ­lı­yor­du. Şe­hit­ler öl­mez "  di­yor­lar­dı. Sen şe­hit­sen öl­müş ola­maz­sın. Öl­me­diy­sen ne­re­de­sin ba­ba?
   Ko­ca­man bir Türk bay­ra­ğı­na sar­mış­lar­dı ta­bu­tu­nu. Sen onu hep gök­ler­de gör­mek is­ter­din. ''Kut­sal sev­dam bay­ra­ğım'' der­din ya ha­ni. Ne­den­se bi­raz da kıs­kan­dım o za­man se­ni. Af­fet ba­ba. Pe­ki şim­di sen öl­dün mü? O za­man va­tan bö­lün­dü mü? Çok ka­rış­tı ak­lım ba­ba… Va­ta­nı kim böl­mek is­ter ki. Bu bü­yük gü­nah de­ğil mi? De­dem an­la­tır­dı ya hep ''be­nim de­dem Ça­nak­ka­le'de şe­hit ol­du va­ta­nı kur­tar­mak için'' der­di ya... O za­man bü­yük de­dem yok ye­re mi öl­dü? Ne­den tek­rar va­ta­nı böl­mek is­ti­yor­lar ba­ba? Ha­ni oku­la gi­din­ce her şe­yi öğ­re­ne­cek­tim Bun­la­rı ne­den öğ­ret­mi­yor­lar ba­ba? Bil­di­ğim tek şey var: O da sen yok­sun ya­nım­da.

An­nem çok öz­lü­yor se­ni, ba­ban­la gu­rur du­yu­yo­rum di­yor. İn­san gu­rur du­yun­ca ağ­lar mı? Öz­le­me alı­şır mı ba­ba?  Be­ni kar­de­şi­mi, an­ne­mi te­sel­li eder mi? Bi­li­yor mu­sun ba­ba,  be­nim ci­ğe­rim yan­mı­yor, el­le­dim sı­cak de­ğil­di faz­la. Hem du­man da çık­mı­yor. Ama içim­de bir yer var. Se­ni her dü­şün­dü­ğüm­de ora­sı çok acı­yor sız­lı­yor, san­ki ko­pa­cak­mış gi­bi olu­yor. San­ki bi­ri­le­ri de­vam­lı kal­bi­mi sı­kı­yor. Ga­li­ba sen yok­ken hep has­ta olu­yo­rum ba­ba. Bu acı na­sıl di­ner? El­le­rin el­le­ri­mi ner­de bek­ler? Va­ta­nı han­gi ca­na­var bö­ler? On­la­ra sen­den baş­ka kim dur der? Gel de an­lat ba­na… An­lat, öğ­ret ki ben de şe­hit ola­yım ba­ba..." Se­lam say­gı mu­hab­bet­le.